Δεν φταίει για όλα η κρίση.

Θέλω να εκφράσω τα παρακάτω τα οποία μου κάνουν εντύπωση προ κρίσης.
Είναι δυνατόν μέσα σε δύο οικοδομικά τετράγωνα να υπάρχουν 4 ψιλικατζίδικα και να δουλεύουν όλα; όχι.
Υπάρχει περίπτωση να ανοίξεις ζαχαροπλαστείο απένταντι από τα Max Perry και για οικονομία να μην έχεις φώτα στο μαγαζί σου, για να σε βλέπει ο κόσμος και να επιζήσεις; όχι.
Σε ποιο απο τα 15 κομμωτήρια της οδού Σωτήρος και γύρω στενά, στον Πειραιά να πρωτοπάς; Υπάρχει περίπτωση σε όλα; όχι.
Θα ξαναπαραγγείλεις απο το delivery που εν καιρώ κρίσης μειώνει τα υλικά και την ποιότητα  στις μερίδες; όχι.
Θα πας ξανά στο εστιατόριο - ταβέρνα που μαζί με το σαγανάκι που παρήγγειλες έχει απο κάτω έναν τηγανισμένο γαύρο; Και αντί για συγγνώμη ή κάτι τέλος πάντων, να λένε απλά: "εντάξει γαύρος είναι". όχι.
Θα κλείσεις τη διαμονή σου σε ένα ξενοδοχείο που επιμένει να κοστολογεί δωμάτιο των 30 ευρώ για 150; όχι.
Ας μην κλαψουρίζουν και ας μην λυπόμαστε όλους όσους κλείνουν τις επιχειρήσεις τους. Ναι, υπάρχει κρίση αλλά επειδή είμαι και καταναλώτρια και έχω μάτια και βλέπω μερικοί θέλοντας να το παίξουν επιχειρηματίες (όπως οι μισοί Έλληνες) επένδυσαν χρήματα σε "καμμένες" εκ των προτέρων επιχειρήσεις ή όντας ανίδεοι προσπάθησαν να κρατήσουν τα μαγαζιά τους ανοιχτά παίζοντας με τις τύχες - ψωμί των υπαλλήλων τους.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κακός άνθρωπος αλλά "ας πρόσεχαν". Δεν γίνεται να είμαστε όλοι επιχειρηματίες, πως να το κάνουμε;