Καθένας ζει στο δικό του…. «Νησί».

Καταθλιπτικοί, ναρκομανείς, ασθενείς, άστεγοι, μοναχικοί, φτωχοί  και τόσοι άλλοι συνάνθρωποι μας, που ζουν καθημερινά στη δική τους απομόνωση. Εγκλωβισμένοι στο δικό τους «νησί» χωρίς έξοδο και βάρκα διαφυγής.  
Τους βλέπουν πολλά περισσότερα μάτια, από αυτά των πολλών τηλεθεατών...

 που δακρύζουν και συγκινούνται σε κάθε επεισόδιο της  ομολογουμένως εξαιρετικής σειράς.
Αναρωτιέμαι αν δάκρυσε ποτέ κανείς για τον άστεγο που είδε πηγαίνοντας να διασκεδάσει στου Ψυρρή.
Έκλαψε ποτέ κάποιος ακούγοντας στις ειδήσεις ότι μικρομεσαίος επιχειρηματίας αυτοκτόνησε λόγω χρεών;
Δεν θέλω να μακρηγορήσω, απλά διαπιστώνω πως  εμείς οι «άνθρωποι», είμαστε ευαίσθητοι για το πόνο του παρελθόντος παρά για του δυστυχία του σήμερα.